Dr House - House M.D. :: Zobacz temat - Spóźnieni kochankowie

Spóźnieni kochankowie - opowiadanie na święta :)
Idź do strony 1, 2 Następny

Strona Główna -> Huddy

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Wiadomość

Autor

Spóźnieni kochankowie - opowiadanie na święta :)

Fik inspirowany jednym z opowiadań Marqueza.

Z życzeniami cudownych Świąt Bożego Narodzenia dla Wszystkich tych, którzy to czytają :)

Punktualnie o siódmej wieczorem, Gregory House wsiadł w Long Beach na statek, który miał go zabrać na tygodniowy rejs do Wenezueli. New Jersey, pożegnawszy sędziwego mężczyznę ustami celników, zgotowało mu w tym dniu nie lada niespodziankę: nad miastem unosiła się dziwna poświata, bijąca jakby z serca miasta – nieznana dotąd jego oczom. Utkana ze światła neonów, długich, pomarańczowych promieni zachodzącego słońca, powietrznego pyłu, ciężaru ludzkich oddechów. Miasto lśniło jak najpiękniejszy, mistrzowsko wykonany klejnot.
Gdy tylko rozlokował się w kajucie, postanowił czym prędzej wyjść na pokład. Nie chciał, bowiem przegapić momentu, w którym statek będzie zawijał do portu w Beach Heaven. Z dłońmi opartymi o burtę, spoglądał teraz na pieniące się fale, kapryśnie rzucane przez błękitny ocean. Zamyślił się. Chwile takie, jak ta – chwile ukojenia i ciszy – sprzyjały refleksji, przywoływały wspomnienia. Chłonął je teraz całym sobą.
Ze stanu błogiej nieświadomości wyrwał go jednak głośny huk przewracającego się krzesła i dobiegające zza jego pleców pojękiwania kobiety. Niemal automatycznie obrócił się do niej przodem i podszedł bliżej.
- Nic pani nie jest? – zapytał, wyciągając pomocną dłoń w jej kierunku. Jednak gdy tylko podniosła głowę i oczom emerytowanego diagnosty ukazała się znajoma twarz, mężczyzna umilkł. Zaskoczony, stał teraz niczym posąg z ołowiu, nie mogąc wykonać żadnego ruchu. Reakcja leżącej na drewnianej podłodze kobiety była identyczna. Oboje trwali w niezmienionych pozach przez dłuższą chwilę.
W końcu się roześmiała:
- Cud? Przeznaczenie? Czy może zwykły zbieg okoliczności? – zapytała, gdy ten pomagał jej wstać. - Nie sądziłam, że będę musiała wsiąść na statek płynący aż na sąsiedni kontynent, żeby cię spotkać.
- Zbiegi okoliczności są zbyt pospolite – odparł bez chwili zastanowienia, ujmując ją swoim ciepłym, miękkim głosem – dlatego odrzuciłbym je od razu. Witaj Liso.
Ich spojrzenia znowu skrzyżowały się na dłuższą chwilę. Aż roiło się w nich od pytań, które starał się naprędce ubrać w słowa. „Czy to naprawdę ona?” - w końcu, ostatnimi czasy, nadzwyczaj często zdarzało mu się popełniać pomyłki. Jego bystry umysł nieodwracalnie zmieniał się w przeogromny labirynt, w którym staruszek zaczynał błądzić. Z pomocą przyszła mu jednak fala chłodnego powietrza, która uderzyła go na tyle mocno, że postanowił czym prędzej usiąść. Prawa noga również dała o sobie znać.
- Czy pozwolisz? – powiedział, biorąc swą towarzyszkę po rękę.
Wolnym krokiem podążyli w kierunku najbliższej wolnej ławki.

***

- Siedemdziesiąt lat… Nadal wyglądasz równie dobrze, jak wtedy, gdy widziałam cię po raz ostatni. W tym dniu, w którym się rozstaliśmy – odezwała się wreszcie z szczerością, którą tak często sama sobie wyrzucała. – Wiesz… bardzo często myślałam o tym wszystkim, co zwykliśmy robić razem. O rzeczach, które mogliśmy robić razem, gdyby sytuacja potoczyła się zupełnie inaczej.
- Wciąż myślę o tobie…
Wiatr wreszcie się uspokoił. Dmuchał teraz o wiele łagodniej, delikatnie muskając ich twarze. Twarze, na których upływający czas wyraźnie zaznaczył swoją obecność.
- Nie byłem gotowy do roli ojca, do roli męża. Odpowiedzialność, tak nierozerwalnie przecież z nimi związana, napawała mnie strachem, wręcz przerażaniem… Widziałaś, że nie byłem w stanie tego wszystkiego ogarnąć – spauzował, zmienił ton. – Straciłem gdzieś swój kompas. A bez niego nie byłem w stanie przeorientować swojego życia, Liso.
Wszystko to zabrzmiało zupełnie inaczej, niż chciał. Maksymalnie beznadziejnie. Pożałował, że wypuścił z ukrycia wszystkie myśli, które kłębiły się w jego głowie przez ostatnich dwadzieścia lat. Myśli, których ona nie znała. Myśli, które jego napawały wstydem.
- Co u Joy? – odważył się w końcu zapytać.
- Zupełnie cię nie pamięta – sondowała teraz jego twarz, szukając w niej jakiegoś punktu zaczepienia, miejsca, które zdradziło jego emocje; wskazałoby na stan, który teraz odczuwa. Znalazła je w oczach mężczyzny: niesamowicie błękitnych, głębokich. Oczach, przez które spoglądała teraz radość i ból.
Zamilkła. Spojrzała w stronę morza. Czekała.
- Wiesz… ja też często powracam pamięcią do tamtych chwil, gdy byliśmy razem. Wszystko było wtedy takie nieprzewidywalne, takie szalone, tak niesamowicie piękne.
- Tak, czułam się wtedy taka podziwiana, pożądana. Kochana.
Gdy to powiedziała, spojrzał na nią wzrokiem tak ciepłym, że przyprawił kobietę o niewielki, acz przyjemny zawrót głowy.
- Trzeba pogodzić się z faktem, że tamte chwile już nie wrócą… Dlatego powinniśmy zacząć tworzyć w naszych myślach takie, które znowu będą pierwsze.
Odpowiedziała mu delikatnym uśmiechem, po czym dodała:
- Pamiętaj, że ja zawsze byłam i jestem tylko twoja.
- Wiedz również, że nikt nigdy nie był, nie jest i nie będzie dla mnie bardziej pociągający niż kobieta, z którą wspólnie spędziłem najpiękniejsze chwile swojego życia. Kobieta, która zna wszystkie moje sekrety, najgłębsze tajemnice… Raj na Ziemi, prawda? – powiedział, wskazując palcem na spadające gwiazdy, oblewające statek tysiącami promieni. Promieni, które sprawiały, że siedząca tuż obok Lisa lśniła teraz, niczym kolejna iluzja.

Gdzieś pomiędzy światem rzeczywistym, a światem wspomnień, biło tylko gorące od miłości serce…

Ostatnio zmieniony przez rocket queen dnia Wto 18:47, 23 Gru 2008, w całości zmieniany 3 razy

Autor postu otrzymał pochwałę.

Wysłany: Wto 17:30, 23 Gru 2008

rocket queen
Pumbiasta Burleska

Dołączył: 19 Gru 2008
Pochwał: 57

Posty: 3122