Dr House - House M.D. :: Zobacz temat - Nie wiesz, co tracisz [M]

Nie wiesz, co tracisz [M]

Strona Główna -> Huddy

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Wiadomość

Autor

Nie wiesz, co tracisz [M]

Ot taka głupawa miniaturka.

Tytuł roboczy: Rzecz o zbawiennym wpływie polskiej wódki na werbalną komunikację interpersonalną.

- House! – stanowczy administratorski głos odbił się echem od komina i pomknął niesiony wiatrem po dachu szpitala. Właściciel adidasów, które wystawały wraz z końcówką odnóży zza winkla wzdrygnął się zauważalnie na ten odgłos, a po chwili oprócz pary kolorowych Nike`ów, Cuddy dostrzegła wychyloną głowę. Diagnosty rzecz jasna.

Ogarnęła ją fala wściekłości. Wilson szukał go od kilku godzin, odkąd nie raczył zjawić się na umówione spotkanie, przy czym zdążył postawić na nogi pół szpitala angażując w poszukiwania na szeroka skalę. A on siedział sobie spokojnie na dachu, podziwiając malowniczy zachód słońca. Ona też się martwiła. Jak widać zupełnie niepotrzebnie.

- House! – wrzasnęła po raz kolejny, zbliżając się pewnym krokiem do winowajcy.

- Tak… tak mam na nazwisko. Ale podejrzewam, że wszyscy w promieniu trzech kilometrów tez już to wiedzą…- głos zza winkla brzmiał jakoś inaczej niż zwykle, co nie uszło jej uwadze.

- Wilson cie szuka, pół szpitala cie szuka, ty nieodpowiedzialny…- Cuddy zamilkła w pół słowa kiedy zobaczyła w dłoni House`a napoczętą flaszkę wódki. – Czy ty jesteś pijany? – zapytała niepewnie zbita z tropu.

- Jeszcze nie. Ale wieczór jeszcze przed nami. Spróbuj! – House wyciągnął butelkę w stronę kobiety zachęcającym gestem.

- Chyba oszalałeś – administratorka wpatrywała się w niego zdezorientowana.

- Nie wiesz co tracisz. Pierwszorzędna, oryginalna Żubrówka. Prosto z Polski.

***
Dwie godziny później.

- Skąd wytrzasnąłeś takie cudo? – Cuddy czuła jak przyjemne ciepło alkoholu rozchodzi się po jej ciele, a problemy, które jeszcze przed chwilą zaprzątały wszystkie jej myśli stają się bardzo, bardzo odległe.

- Od pacjenta. Temu, któremu nie pozwalałaś otworzyć czaszki. Miał na nazwisko Kowalski i pochodzi z Krakowa– wyjaśnił diagnosta nie mogąc powstrzymać się od delikatnego przytyku pod jej adresem.

- Tak… jak zwykle miałeś rację… - przyznała z niechęcią.

- Zawsze mam rację.

- Chyba, że akurat nie masz racji – odgryzła się szybko . Spojrzała na niego oczekując ciętej riposty, ale on tylko patrzył na nią łagodniejszym niż zwykle wzrokiem.

Coś było magicznego w tej chwili. Najpierw dała się wkręcić w obietnice, że jak wypije z nim kolejkę, to zejdzie z nią na dół. Oczywiście kłamał. Teraz siedziała ramię w ramię z diagnostą na dachu szpitala, nie zważając na kostium od Prady, na który na pewno nie wpłynie pozytywnie kontakt z betonowym podłożem, ani na szpilki, które leżały rozrzucone swobodnie w odległości paru metrów.

Słońce, chylące się nieubłagalnie ku zachodowi malowało przed nimi barwne obrazy, mieniące się złotem i purpurą, a ona pozwalała, aby wiatr delikatną dłonią gładził jej zaczerwienione policzki.

- Jesteś szczęśliwa z Lucasem? – pytanie zawisło burząc harmonię, która pękła jak bańka mydlana sprowadzając ją brutalnie na ziemię.

- Nie masz prawa pytać – powiedziała po chwili zastanowienia.

- Nie?

- Nie.

Cisza opadła ciężko i zawisła nad nimi jak chmura gradowa.

- Jest dobry w łóżku? – zapytał znowu.

Cuddy roześmiała się głośno i nalała wódki do plastikowego kubka. Ewidentna strategia na zyskanie czasu. House widocznie chciał skorzystać z sytuacji i wyciągnąć z niej kilka szczegółów na temat jej związku z Lucasem.

- Tak, można tak powiedzieć – odparła po chwili.

- Ale gorszy ode mnie? – ciągnął dalej interesujący go wątek.

- Ty byłeś najlepszy ze wszystkich – rzuciła bez zastanowienia uśmiechając się ironicznie.

- Jeszcze nie poznałaś wszystkich moich możliwości – odparł bezczelnie gapiąc się w jej dekolt.

- Chyba jakoś to przeżyje.

- Nie wiesz co tracisz…

***

Godzinę później.

- Kochałeś mnie kiedykolwiek?

- Tak. Nie. Nie wiem… Nie pytaj mnie o rzeczy, których nie rozumiem. Myślisz, że dorzucę butelką do ściany? – House z zainteresowaniem mierzył w dłoniach pusta flaszkę rozważając ten ważki problem.

- Myślę, że w obecnym stanie nie dorzucisz dalej niż na pięć stóp – Cuddy szybko pozbawiła diagnostę złudzeń.

- Kobieto małej wiary… - mruknął niezadowolony tym ewidentnym brakiem entuzjazmu dla jego błyskotliwego pomysłu. - A ty?

- Co ja? Czy dorzucę?

- Ta, jasne. W obecnym stanie będziesz miała problem nawet z zejściem po schodach – prychnął pogardliwie. - Czy kochałaś mnie? – mruknął w końcu pod nosem.

- To było coś więcej niż miłość. Zawsze byłeś częścią mnie. Tą nieosiągalną częścią – powiedziała wolno.

- Zostaw Lucasa – powiedział w końcu po chwili.

- Nie. To się nigdy nie uda. Nigdy nie miało prawa się udać. Może w przyszłym wcieleniu.

- Jak ja będę biedronką a ty orangutanem?

- Dlaczego ja orangutanem? – administratorka zbulwersowała się nagle.
- Bo masz równie przestronny tyłek. W przyrodzie nic nie ginie – wyjaśnił House.

- Myślisz, że jutro będziemy coś z tego pamiętać?

- Nie. Myślę, że najlepiej będzie zapomnieć.

- Tak. Przynajmniej nigdy nie dowiemy się co straciliśmy – Cuddy zamknęła mimowolnie oczy i oparła się o ramię diagnosty. Po chwili do uszu mężczyzny doszły odgłosy chrapania.

Ostatnio zmieniony przez T. dnia Wto 7:52, 12 Sty 2010, w całości zmieniany 2 razy

_________________

Wysłany: Pon 19:03, 11 Sty 2010

T.
Mecenas Timon

Dołączył: 19 Gru 2008
Pochwał: 37

Posty: 2458